narco

 

Kulturološka glorifikacija valjanja narkotika i propratnog, jezivog nasilja boji život Latinosa s obe strane američko-meksičke granice u uznemirujućem prošlogodišnjem dokumentarcu

Marko Nikolić

Ono što u sjajnom delu Šola Švarca nećete videti je nedavno hapšenje šefa moćnog Sinaloa kartela El Čapa (“Kratki”, jer je visok samo 168 cm) Guzmana, kojeg su se krajem februara dokopale meksičke vlasti nakon odlučne akcije predsednika Enrikea Lopeza Nijeta. Ono što ćete videti je krvav trag njegovog poslovnog rukopisa koji se prostire do graničnih područja Meksika.

Huarez je meksički grad na granici sa SAD u kome godišnje strada sada već gotovo četiri hiljade ljudi. S druge strane administrativne linije je El Paso, sa samo pet ubistava godišnje, što ga čini jednim od najbezbednijih američkih gradova. Među uniformisanim čuvarima zakona u Huarezu je i Riči, čiji se posao sastoji da maskiran ide s mesta na mesto ubistva, koja gotovo stopostotno ostaju nerešena. U tantalovskom bavljenju ovim poslom, često stradaju i Ričijeve kolege.

Specijalitet Sinaloa kartela (ime dobio po zapadnoj meksičkoj saveznoj državi odakle potiče) je odrubljivanje glave svima koji mu stanu na put, a u ovoj podeli karata to su svi koji nisu potpuno lojalni jer su potencijalna pretnja. “Težina” njihovog ilegalnog posla se procenjuje na 40 milijardi dolara. Deo tog novca koristi se i za potkupljivanje prestravljenih i korumpiranih državnih zvaničnika. Svakodnevni život je paralisan, đavo je našao put do njegovog samog srca.

Ovaj neprestani krvavi pir ima svoje kulturološke refleksije pre svega u pojavi tzv. narkokoridosa – tradicionalne meksičke muzike koja tekstualno slavi odmetnički, gangsterski život, gotovo uvek iz prvog lica jednine. Sami gangsteri često plaćaju ovom soju umetnika da u njihovu čast prave pesme, u Meksiku zvanično zabranjene, ali u SAD beleže sve veću popularnost na propratnim “narko večerima” koje retko prolaze bez oružanih incidenata. Švarcov “always on the run” film, predah od uobičajenog “talking heads” dokumentarističkog formata, prati aktivnosti El Kommandera, trenutno najpopularnijeg izvođača ove vrste muzike i “up & coming” grupe BuKnas de Culiacan, muzičara koji svoje scenske nastupe, u turbo nakićenoj meksičkoj garderobi, obogaćuju najraznovrsnijim arsenalom oružja – od bazuka preko nezaobilaznih Kalašnjikova do uobičajenih prangija. “Imamo šanse da budemo idući hip hop”, tvrdi jedan od izdavača latino gangsta turbo folka. Filmadžije pažljivo prate situaciju i polako preuzimaju teren. Deca su oduševljena idolima koji reprezentuju slobodu i moć.


Jedna od poslednjih scena u kojoj BuKnasi, nakon dobro plaćenih nastupa u Kulijakanu (prestonica Sinaloe), posećuju munjevito narastujuće gradsko groblje na kome odeljak večnih domova “nuevo narcosa” (Diznilend za ljubitelje kiča sa sve blindiranim grobovima, nezaobilaznim kupolama i drugim unikatnim grobarskim rešenjima), poput nestvarnog groblja u Kairu, liči na gotovo čitav jedan novi grad u nastajanju, posebno je simbolički dirljiv i efektan. Ova scena, baš kao i Švarcov duboko potresan film u celini, slikovito govori o nerazmrsivom preplitanju smrti i života, i onog pre i onog posle smrti.

Podeli s drugima