Kim Gordon - Da li je to moje telo? (odabrani tekstovi)

„What have I got/That makes you want to love me?/Is it my body?/Or someone I might be?/…/Who I really aaaaaaam?“ – Alice Cooper

Dario Stajić

„Bass players do it deeper.“ Knjiga eseja i intervjua, kritičarke umetnosti (Artforum), basistkinje (Sonic Youth) i vlasnice modne kuce (X-Girl), ne otkriva puno novih detalja o njenom bendu, pa ni o njoj samoj… (p)a ni o propalom braku sa gitaristom Turstonom Murom (osim možda detalj da su imali „katoličko venčanje“). Tri-četiri sata čitanja, prelaze u dodatnih četiri-pet sati razmišljanja… vikendom naravno.

Kao u većini sfera života, svetom popa vladaju muškarci raznih seksualnih opredeljenja. Bivša „tomboy“, Kim Gordon, pre nego što je uzela bas gitaru u ruke, bila je samo jedna u nizu devojaka sa fantazijom. Na bini je prvi put osetila „uzvišeno stanje žene“ posmatrajući ljude koji je gledaju: „- is she really that sexy?“. Dopalo joj se da iz vlastitih slabosti gradi vrline.

Ključni tekst cele knjige, meditiranje o pesmi Elis Kupera „Is it my body“ u kojoj zvuk, „sirov, primalan i bučan“, koncizno adresiranim tekstom p(r)oziva „belu, izgubljenu, tinejdžersku“ publiku u potrazi za „seksualnim identitetom“. Kraj utopije i opraštanje od 60ih. „Seksualni frikovi“ (Igi Pop, Elis Kuper), rasni nemiri i koncerti MC5, the Art Ensamble of Chicago, Arčija Šepa i Sun Ra. Potom priča o umetniku Majku Keliju (Destroy All Monsters, Poetics), sve do čuvenog pletenog omota za album Sonic Youtha: „Dirty“ „Hug me, I’m Dirty“. „Rock music is all about repression… The music is all about refusing to be repressed“.

U eseju „American Prayers“, Kim kroz bledunjave površine brendova „Mikija Mausa, Merilin Monro i Koka kole“ kreće u ironični pohod i obračun koji se zaustavlja na imenima um“et“nika Petibouna, Kelija (opet) i Aurslera, čiji radovi (po njenom shvatanju) više pripadaju literarnoj tradiciji Melvila i Tvejna, nego tada (1985) aktuelnog figurativnog slikarstva. Zanimljivo je i podsećanje na scenu El Eja i The Cramps (originalno iz NYC), „horror rock“ T.S.O.L., 45 Grave, Christian Death i Gun Cluba. Slede citati The Adolescentsa i Saccharine Trusta: „We don’t need freedom/freedom is what ruined your brain/with creativity drugs and pain“. Bendova koji su preuzeli motiku u svoje ruke, sa vlastitim izdavačkim kućama, fanzinima, infrastrukturom i tako se oprostili od šezdesetih i „Mikija Mausa, Merilin Monro i Koka kole.“

Opisi alternativnih rock klubova i prostora u NYC kao što su (bili) „The Kitchen ili Fashion Moda“ osim slike enterijera, pomalo elitistički nastrojeno zahvataju „non-art-world“ publiku. Za koju se hladno konstatuje da rado posećuju „šik“ mesta i da je jedino što znaju to da bi trebalo tamo da budu.

Kim se kreće u širokom dijapazonu i luku tema i ličnosti, od Elvisa, Kohrana, Dženis, Hendriksa i Nila Janga pa do Džejmsa Čensa, Risa Četama, Glena Branke i Kita Levina. Preko Vorhola koji je to sve na neki način povezao, ujedno i omogućio produkcijom prvog album najvećih od svih: Velveta. „To dominate by submission“. Sve naravno posmatrano kroz prizmu seksualnosti, novca, publiciteta i željeza „dominacijom“.

Kad na početku intervjua sa Majkom Kelijem, on pominje magazin „Interview“, Kim uz osmeh odgovara: „Well, I hope you’re getting paid well“. Tu postaje jasno da se od same umetnosti i popa ne može živeti tek tako. I ceo razgovor protiče u podtekstu, za insajdere verovatno provokativno i u domenu tračeva. Spominju se uzgred rečeno Karen Karpenter, Chuck D, Lidija Lanč, „How many Goos would you like?“… Sve dok partnerka ne prekida sa: „… Do you think that’s enough interview?“

I lepo je nekako pored sve teorije umetnosti i teorija ženskog/muškog tela, saznati da bubnjar Stiv Šeli vozi kombi polako, a bivši muž na isti način kao što muči svoju gitaru (vozi).

Kraj je rezervisan za kafenisanje sa slikarkom, muzičarkom, novinarkom (Spex) i teo(rio)loškinjom Džutom Keter: „saloon-ish style“.

Sve je to lepo uobličio, editor, profesor Brenden Džozef, autor odlične biografije: „Beyond the Dream Syndicate: Tony Conrad and the Arts after Cage“ (2008).